Μου έστειλε κάποια κυρία, πληροφορίες από ένα άρθρο από την Ισπανία, για τα προβλήματα που προκαλεί και εκεί η επιβαλλόμενη σταδιακά έξωθεν, συνεπιμέλεια τέκνων μετά από την διάσταση των γονέων. Παντού αυτή η τάση, έρχεται έξωθεν. Από πού έξωθεν, θα αναρωτηθεί κανείς. Από πού προάγεται από την δεκαετία του ΄90 ακόμη η οριζόντια και τυφλά απονεμόμενη συνεπιμέλεια τέκνων στην περίπτωση διαζυγίου;; Ποιοι την προωθούν, ποιοι χρηματοδοτούν την προώθησή της και ποιος ο σκοπός;; Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπάδες με πολύ χρήμα και πολιτική επιρροή στους οποίους αναφέρεται σε άρθρο του ο Πρόεδρος Πρωτοδικών κ. Πλαγάκος;; Πρόκειται πράγματι για μπαμπάδες, ή πρόκειται για μία ΑΡΧΗ, που τους μπαμπάδες τους έχει γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων της και ενδιαφέρεται μόνο να προωθήσει ακόμη περισσότερο την κοινωνία UNISEX, όπου οι γυναίκες θα μοιάζουν με τους άνδρες και οι άνδρες θα μοιάζουν με τις γυναίκες, όπως έγραψα εδώ και 21 χρόνια στα πρώτα μου σχετικά με το θέμα βιβλία;;
Οι συνεπιμέλειες μετά τα διαζύγια και τους χωρισμούς στην Ισπανία διπλασιάστηκαν (από το 10% στο 21,3%) και σύμφωνα με μερικούς, είναι η καλύτερη επιλογή για τα παιδιά, αν είναι αμοιβαίας συμφωνίας, αλλά μπορεί να γίνει εφιάλτης όταν την επιβάλλει ένας δικαστής κατόπιν αιτήσεως του ενός μόνο γονέα, ενώ ο άλλος διαφωνεί. Συνήθως στις διαφωνίες, ο γονέας που διαφωνεί είναι αυτός που δεχόταν κακοποίηση από τον άλλο κατά τη διάρκεια του γάμου και εκείνος που την ζητά είναι ο τοξικός και βίαιος, ώστε να συνεχίσει τα βασανιστήρια προς το θύμα που του ξέφυγε, χρησιμοποιώντας τα παιδιά.
Πολλές οργανώσεις έχουν προειδοποιήσει για την αύξηση της συνεπιμέλειας που επιβάλλεται δικαστικά, προπάντων σε μερικές κοινότητες στις οποίες έχουν εγκριθεί νόμοι που την μετατρέπουν σε γενικό κανόνα στους χωρισμούς, στους οποίους δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των γονέων, όπως η Αραγονία και η Κοινότητα της Βαλένθια.
Όμως, στις περιπτώσεις που η σχέση μεταξύ των γονέων είναι εριστική, είναι η καλύτερη επιλογή για τα παιδιά;
Ο πρόεδρος τoυ Συλλόγου Custodia en Positivo, ο κ. Juan Ramοn Peris, εξηγεί ότι:
‘’Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν μπαμπάδες οι οποίοι δεν έχουν ποτέ φροντίσει τα παιδιά, πράγμα που ισχύει σε παγκόσμια κλίμακα και ξαφνικά εμφανίζονται να έχουν αποκτήσει μία τρομερή διάθεση για να τα φροντίσουν και να βρίσκονται μαζί τους, αν και ποτέ δεν έχουν πάει στα σχολεία τους ή ακόμη και να μην έχουν πληρώσει τις διατροφές τους. Ζητούν όμως την συνεπιμέλεια, με μόνο σκοπό να μην πληρώνουν εκείνες τις διατροφές που κανονικά θα έπρεπε, ισχυριζόμενοι ότι ξοδεύουν και αυτοί χρήματα για το παιδί, ή να βάζουν μία προθεσμία στις μητέρες για να εγκαταλείψουν την οικογενειακή στέγη’’.
Αυτός ο σύλλογος, υπερασπίζεται τη συνεπιμέλεια σαν τον καλύτερο τρόπο για να διατηρηθούν τα δικαιώματα των παιδιών , αλλά μόνο όταν συμφωνούν και συνεννοούνται οι γονείς και όχι όταν βρίσκονται σε δικαστική και όχι μόνο διαμάχη. Δεν συμφωνούν δηλαδή με την επιβαλλόμενη οριζόντια τυφλά και διά νόμου και χωρίς δικαστικό έλεγχο συνεπιμέλεια, ‘’που βλάπτει πολύ τα παιδιά και προκαλεί καταστροφές’’, όταν ένας από τους δύο γονείς δεν την επιθυμεί.
Συνήθως ο γονέας που θέλει να δημιουργήσει προβλήματα στον άλλον, ζητά συνεπιμέλεια και όχι την επιμέλεια, διότι το μόνο που θέλει είναι να παρεμβαίνει τοξικά στη ζωή της ή του πρώην συντρόφου και των παιδιών και να συνεχίσει την άσκηση ενδοοικογενειακής βίας όπως με αρρωστημένο τρόπο έκανε κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου.
Λέει επιπλέον ο πρόεδρος του συλλόγου ‘’Μας ανησυχεί που επιβάλλονται κάθε φορά όλο και περισσότερο οι συνεπιμέλειες χωρίς συμφωνία, εξαλείφοντας οποιαδήποτε απόδειξη ή προϋπόθεση που είναι ενάντια”, έχοντας την άποψη ότι τα ερωτηματολόγια των ψυχοκοινωνικών υπηρεσιών και τα έντυπα του γονικού σχεδιασμού (parenting plan) δεν εκτιμούν πάντα με ακρίβεια τις προσωπικές συνθήκες και τις προηγούμενες συμπεριφορές των γονέων σχετικά με τη φροντίδα των παιδιών.
Επίσης, από την Ομοσπονδία των Προοδευτικών Μητέρων (La Federación de Mujerers Progresistas) , η Yolanda Besteiro έχει εκτιμήσει μέσω των περιπτώσεων των γυναικών που έχουν στην πράξη την επιμέλεια, ‘’αυτή την τάση των δικαστών’’ να επιβάλλουν τις συνεπιμέλειες.
‘’Για να υπάρχει συνεπιμέλεια, απαιτείται ένα υψηλό επίπεδο συνεργασίας ανάμεσα στους δύο πρώην συζύγους, γι’ αυτό για να δοθεί, είναι απαραίτητο να υπάρχει καλή σχέση μεταξύ τους και να είναι σύμφωνοι, διαφορετικά, η ζημιά που μπορεί να προκαλέσουν στα παιδιά είναι πολύ μεγάλη, προπάντων μία ανισορροπία κοινωνιολογική και συναισθηματική, γιατί αυτό που του λέει ένας πατέρας τη μία εβδομάδα, την επόμενη είναι το αντίθετο’’, λέει η Besteiro.
Υπό αυτή την έννοια, η πρόεδρος της οργάνωσης Mujeres Juristas Themis, Amalia Fernández, θεωρεί ότι θα έπρεπε να γίνεται μία επιτήρηση/παρακολούθηση για το πώς είναι τα παιδιά στους 6 μήνες συμφωνίας της συνεπιμέλειας.
‘’Πρέπει να αξιολογούμε το πώς είναι το παιδί, που κάθε εβδομάδα αλλάζει κατοικία ή που του αλλάζουν τους κανόνες στα ζευγάρια που είναι σε διαμάχη, να δούμε αν το μέτρο έχει σαν αποτέλεσμα το όφελος των παιδιών ή αν τους προκαλεί μία τεράστια ζημιά’’, προσθέτει.
Ρύθμιση επικοινωνίας
Αυτές οι οργανώσεις συμφωνούν ότι όταν δεν υπάρχει καλή σχέση ανάμεσα στους γονείς είναι καλύτερα να ρυθμιστεί η επικοινωνία, συνήθως πατέρα τέκνων ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ.
Μερικά από τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν όταν υπάρχει συνεπιμέλεια αναφέρει η δικηγόρος María Ángeles Jaime, είναι για παράδειγμα, ότι το παιδί μπορεί να εγγραφεί στον δήμο ή την κοινότητα της μίας μόνο από τις δύο κατοικίες, ενώ περνά το μισό χρόνο με τον κάθε γονέα, κι αυτό δημιουργεί προβλήματα μέρα με τη μέρα, όπως την ώρα πρόσβασης σε συγκεκριμένες δημοτικές αθλητικές δραστηριότητες ή σε εκπαιδευτικούς πόρους .
Το σύστημα της συνεπιμέλειας, σύμφωνα με τη νομολογία του Ανώτατου Δικαστηρίου στην Ισπανία, είναι το επιθυμητό όταν είναι δυνατό.
Στις αυτόνομες κοινότητες, στις οποίες δεν υπάρχει κανένας ειδικός νόμος σχετικά με τη συνεπιμέλεια, ο Αστικός Κώδικας θεσπίζει ότι θα καθοριστεί αν το ζητήσουν και οι δύο γονείς και στις περιπτώσεις στις οποίες το ζητά ο ένας μόνο γονέας, ο δικαστής θα μπορεί να αποφασίσει αν είναι για το συμφέρον του παιδιού.
Σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά δεδομένα του ΙΝΕ (Διεθνές Ινστιτούτο Στατιστικής), το 2014 η συνεπιμέλεια των παιδιών δόθηκε στο 21,3% των περιπτώσεων διαζυγίων και χωρισμών, ενώ το 2010 ήταν στο 10,5%.
Συμπερασματικά
Η συνεπιμέλεια, σύμφωνα με τον τρέχοντα νόμο στην Ελλάδα, είναι εφικτή και νόμιμη, αλλά πρέπει να την επιθυμούν και οι δύο γονείς, αφού απαιτείται σύμπνοια και ομόνοια για να μην υπάρχουν επιπρόσθετοι καθημερινοί καυγάδες με το παραμικρό.
Αν όμως υπήρχε σύμπνοια και ομόνοια, οι γονείς δεν θα χώριζαν. Αυτό είναι αυτονόητο, αφού τα περισσότερα ζευγάρια, κακά τα ψέματα καταλήγουν να ζουν μαζί συμβατικά λόγω μη ύπαρξης επιλογών και της οικονομικής δυστοκίας κυρίως των γυναικών και λόγω του ότι πολλοί “άντρες”, εξ αιτίας των ανασφαλειών που έχουν, δεν θέλουν να εργάζονται οι γυναίκες τους για να τις ελέγχουν ώστε να εξαρτώνται απόλυτα από αυτούς.
Κλασική είναι η εις βάρος των γυναικών φράση (δυστυχώς), “μόνο οι πουτάνες δουλεύουν”, όπως κλασικό είναι και το ότι στις οικογένειες όπου εργάζονται οι γυναίκες (συνήθως, όχι πάντα), πρώτα δαπανάται το μηνιαίο εισόδημα της συζύγου και μετά του συζύγου, ο οποίος ελέγχει και τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τις φορολογικές δηλώσεις, καθώς οι γυναίκες εθίζονται και εκπαιδεύονται από μικρές, να είναι υποχείρια του “άντρα προστάτη αφέντη”.
Ακόμη και στις περιπτώσεις που οι πρώην σύζυγοι έχουν καλή σχέση, η καθημερινότητα των παιδιών που ζουν σε δύο σπίτια σε δύο διαφορετικές περιοχές και διαφορετικές παρέες και αμέτρητες μετακινήσεις και ΚΥΡΙΩΣ ΟΧΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΝΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ, είναι ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ.
Τα παιδιά πρέπει να έχουν μόνο ένα σπίτι σαν κύρια κατοικία και όχι δύο. Πρέπει να το πάρουν όλοι απόφαση ότι μετά από ένα διαζύγιο, τα πράγματα δεν μπορούν να είναι για κανέναν ίδια. Ούτε για τους γονείς ούτε για τα παιδιά.
Το ότι δεν θα είναι ίδια , δεν σημαίνει ότι θα είναι και χειρότερα, αφού για να χωρίσουν οι γονείς, σημαίνει ότι το πρώην οικογενειακό περιβάλλον ήταν τοξικό και όχι προς όφελος των παιδιών. Το να προσπαθούν μερικοί να αναπαράξουν ένα γιαλαντζί οικογενειακό περιβάλλον με τα παιδιά πρόσφυγες και μπαλάκια ανάμεσα σε δύο σπίτια είναι λάθος.
Δυστυχώς αυτή όμως είναι η κατεύθυνση που έχει δοθεί παγκόσμια και έρχεται και στην Ελλάδα και το βλέπουμε και στον πανηγυρικό τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση διαφημίζει στον νέο εργασιακό νόμο και την γονική άδεια του πατέρα (άδεια πατρότητας, εκτός από την ήδη υπάρχουσα άδεια μητρότητας) εκτός από την συνεπιμέλεια, για να έχει την δυνατότητα ο πατέρας να κρατάει το νεογέννητο μωρό όπως η μάνα. Πολλοί θα χαρούν επειδή θα πληρώνονται και θα κάθονται, πράγμα που είναι και το τυράκι στη φάκα της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ του ΟΗΕ, που προωθεί την γενική νοοτροπία της απραξίας και της αντι-δημιουργίας.
Άλλο εξίσωση αντρών και γυναικών, με την οποία συμφωνώ και άλλο εξομοίωση με την οποία διαφωνώ. Όλα τα βλέπω να εντάσσονται στο γενικό σκεπτικό, οι γυναίκες να μοιάζουν με τους άντρες και οι άντρες να μοιάζουν με τις γυναίκες, αυτό που λέμε ΚΟΙΝΩΝΙΑ UNISEX.
Λιακόπουλος Δημοσθένης