Καιρός είναι για το θέμα της συνεπιμέλειας και συγκεκριμένα για την εναλλασσόμενη κατοικία να αρχίσουν να ακούγονται και κάποιες αλήθειες γιατί αρκετά έχουν θολώσει το μυαλό του κόσμου με τις υποτιθέμενες ευεργετικές συνέπειες του να μοιράζονται τα παιδιά οι γονείς 50/50, λες και είναι περιουσιακά στοιχεία που πρέπει να χωρίσουν στη μέση.
Θα ξεκινήσω σχολιάζοντας τις μελέτες που κυκλοφορούν και έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο και όχι μόνο και στις οποίες υποστηρίζεται ότι η εναλλασσόμενη κατοικία και ο χρόνος 50/50 με τους δύο γονείς είναι δήθεν κάτι σίγουρα ευεργετικό στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Δεν ισχύει όμως αυτό, διότι αποκρύπτεται η αντίθετη άποψη, που είναι καταπέλτης κατά της διπλής κατοικίας των παιδιών και της συνεπιμέλειας. Όπως εντοπίσαμε και σε προηγούμενη ανάλυση (https://www.el.gr/nea-taxh-2/d-a-gordon-ph-d-j-arbuthnot-ph-d-epizimia-gia-ta-paidia-i-synep/) οι μελέτες αυτές είτε παρερμηνεύονται καθώς περιέχουν την διευκρίνιση ότι η εναλλασσόμενη κατοικία λειτουργεί μόνο όταν οι χωρισμένοι γονείς έχουν καλές σχέσεις, είτε το δείγμα που χρησιμοποιούν για την στατιστική τους ανάλυση δεν είναι αντιπροσωπευτικό καθώς περιλαμβάνει μόνο περιπτώσεις στις οποίες και οι δυο χωρισμένοι γονείς επιθυμούσαν να εφαρμοστεί η από κοινού επιμέλεια και η εναλλασσόμενη κατοικία.
Πέρα όμως και πάνω από όλα αυτά υπάρχει η κοινή λογική που λέει ότι ένα παιδί δεν μπορεί να τρέχει από σπίτι σε σπίτι με μια βαλίτσα στο χέρι ακόμα και αν οι σχέσεις των δυο γονιών είναι καλές. Αυτή η απλή λογική σκέψη στις μέρες μας έχει χαθεί και περιθωριοποιηθεί. Αν κάποιοι θέλουν να εφαρμόσουν τη συνεπιμέλεια ο νόμος τους το επιτρέπει αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες που έχει αυτός ο τρόπος ζωής πάνω στα παιδιά τους. Βάλτε επιτέλους κύριοι τα παιδιά σας πάνω από τον εγωισμό σας. Σε αυτό το σημείο οφείλω να αναφερθώ σε μια σειρά επιστημονικών μελετών που επιμελώς αποκρύπτεται από την κοινή γνώμη διότι απλώς παρουσιάζουν την σκληρή πραγματικότητα για τον θεσμό της εναλλασσόμενης κατοικίας και την δεινή θέση στην οποία οδηγούνται τα παιδιά μέσα από αυτόν τον τρόπο ζωής.
Πολύτιμο είναι πρόσφατο άρθρο (με ημερομηνία 29/05/2019) από το ειδησεογραφικό γαλλικό site ¨The Connection French news and view¨. Ακολουθεί απόδοση του άρθρου στα ελληνικά και στη συνέχεια το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά.
«Κίνδυνοι του συστήματος της από κοινού επιμέλειας των παιδιών στη Γαλλία.
Σημαντικό θέμα αποτελεί η επιμέλεια των παιδιών μετά το διαζύγιο και η εναλλασσόμενη επιμέλεια (σχόλιο: αναφέρονται ουσιαστικά στην εναλλασσόμενη κατοικία)- όπου οι γονείς μοιράζονται εξίσου την (φυσική) επιμέλεια του παιδιού, συχνά με την εναλλαγή κατοικίας ανά εβδομάδα- κάτι που είναι σύνηθες στη Γαλλία.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το παιδί να έχει δύο κύρια σπίτια και να μοιράζει τον χρόνο ανάμεσα σε αυτά τα σπίτια.
Όμως ο καθηγητής Maurice Berger (former head of child psychiatry services at the CHU in Saint-Etienne and professor at Lyon University), λέει ότι σπάνια η εναλλασσόμενη κατοικία μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος των παιδιών. Αναφέρει λοιπόν ο καθηγητής Berger «Κάθε τρία χρόνια κάποιος προτείνει έναν νόμο για να γενικεύσει τον θεσμό της εναλλασσόμενης κατοικίας και κάθε τρία χρόνια πρέπει να εξηγούμε τη ζημιά που αυτό κάνει στα παιδιά.” Τελευταία φορά αυτό το θέμα ετέθη από το Δημοκρατικό Κίνημα (Democratic Movement Party) αλλά μετά το κόμμα αποκήρυξε την ιδέα.
¨Ειδικοί στην ψυχολογία των παιδιών συμφωνούν ότι προκαλεί στα παιδιά (η εναλλασσόμενη κατοικία) σοβαρή ψυχολογική ζημιά. Δεν είναι απλώς μια άποψη: Έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά σε μελέτες μεγάλης κλίμακας.
Αυτή η τελευταία πρόταση ( από το Democratic Movement Party) θα περιλάμβανε νεογέννητα μωρά, κάτι που θα ήταν ιδιαιτέρως βλαβερό.
(δικό μου σχόλιο: ποιος ψυχοπαθής θέλει να το παίρνουν το μωρό από την μάνα και να το δίνουν στον σε διάσταση πατέρα τις μισές μέρες της εβδομάδος και η μάνα να υποχρεωθεί να σταματάει να το θηλάζει δια νόμου, επειδή ο πατέρας δεν μπορεί να θηλάσει;;;)
Για τα παιδιά κάτω των τριών ετών, η εναλλασσόμενη επιμέλεια τους στερεί την αίσθηση της ασφάλειας και της σταθερότητας. Χάνουν τον γονέα που τους παρέχει την κύρια φροντίδα, δεν μπορούν να μείνουν μόνα, προσκολλώνται στη μητέρα, δεν κοιμούνται, αναπτύσσουν άσθμα και κατάθλιψη.
Παγώνουν συναισθηματικά, δεν αναγνωρίζουν τα δωμάτιά τους, δεν νιώθουν πουθενά ότι βρίσκονται στο σπίτι τους και δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα καθώς συνεχίζουν για όσο συνεχίζεται η εναλλασσόμενη επιμέλεια (κατοικία).
Τα παιδιά με ηλικία μεταξύ τεσσάρων και εννιά χρόνων αναπτύσσουν το σύνδρομο “perfect child syndrome”. Μισούν απεριόριστα το να αφήνουν τους ανθρώπους και τα πράγματά τους με αποτέλεσμα να τους δημιουργείται εμμονή να μην αγγίζουν τα δωμάτιά τους κατά τη διάρκεια της απουσίας τους.
Νιώθουν ότι κανένας από τους δύο γονείς δεν τα θέλει για κάθε μέρα. Έτσι αυτά τα παιδιά βάζουν τις ανάγκες των γονιών τους πάνω από τις δικές τους. Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν και οι δύο γονείς συμφωνούν με την εναλλασσόμενη κατοικία.
Όταν η εναλλασσόμενη επιμέλεια (κατοικία) δεν είναι συναινετική (και από τους δύο γονείς), η ζημιά είναι περισσότερο αισθητή καθώς το παιδί στρεσάρεται περισσότερο. Νιώθουν σαν να είναι ιδιοκτησία και όχι σαν άνθρωποι.
Ο μόνος τρόπος να μην προκαλεί ζημιά στα παιδιά είναι όταν είναι πάνω από την ηλικία των έξι ετών, οι γονείς συμφωνούν, το παιδί συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων, τα προγράμματα είναι ελαστικά και οι γονείς ζουν σε πολύ κοντινή απόσταση που μπορεί να καλυφθεί με τα πόδια, ούτως ώστε το παιδί να μπορεί να αποφασίζει ανά πάσα στιγμή να πάει και να δει τον άλλο γονέα.
Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις στις ηλικίες μεταξύ των 9 και 11 ετών, η εναλλασσόμενη επιμέλεια (κατοικία) μπορεί να τους δημιουργήσει φοβία στον να πάνε στο σχολείο και κατά τη διάρκεια της εφηβείας να είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση.
Οι έφηβοι μπορεί να νιώσουν ότι ο χρόνος τους δεν τους ανήκει – «Δεν θα βγεις την Παρασκευή με τους φίλους σου γιατί είναι η βραδιά μου μαζί σου» τους κάνει να νιώθουν ότι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν για να ικανοποιήσουν και τους δύο γονείς είναι πολύ μεγάλο. Αλλά ξέρουν ότι το να παραδεχτούν πόσο το μισούν θα δημιουργούσε πρόβλημα.
Στη Γαλλία η εναλλασσόμενη επιμέλεια (κατοικία) δεν είναι ελαστική. Σημαίνει 50/50 μοίρασμα του χρόνου και κάποιοι δικαστές έχουν διατάξει τις μητέρες ακόμα και να σταματήσουν να θηλάζουν προκειμένου να συμμορφωθούν με την απόφαση. Ο θεσμός είναι άκαμπτος.
Σε περιπτώσεις που οι γονείς δεν ήταν ποτέ ζευγάρι, συχνά παρακαλώ τις γυναίκες να αντισταθούν και να μην πουν στον one–night stand πατέρα για την εγκυμοσύνη γιατί όλο και περισσότεροι άντρες αρπάζουν την ευκαιρία να γίνουν πατεράδες χωρίς να δεσμευτούν σε μία σχέση. Αυτοί οι άντρες συχνά έχουν οι ίδιοι ψυχολογικά προβλήματα. Δεν εκτιμούν τις μητέρες ή ακόμα και τις γυναίκες γενικότερα και απλά θέλουν να έχουν τον έλεγχο πάνω σε ένα παιδί.
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι ένα παιδί χρειάζεται έναν άντρα και μία γυναίκα αλλά εκτός από το ότι είναι λάθος, είναι και επιζήμιο για τα παιδιά γιατί συχνά αυτοί οι άντρες εγκαταλείπουν τα παιδιά με τις μητέρες τους.
(δικό μου σχόλιο: Στις μέρες μας προωθείται και έχει πλέον νομοθετηθεί η δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Όταν λοιπόν δύο γυναίκες αναλαμβάνουν την ανατροφή ενός παιδιού που είναι το αντρικό πρότυπο και όταν δύο άντρες αναλαμβάνουν την ανατροφή του που είναι το γυναικείο πρότυπο; Άρα εδώ έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά διότι όταν το ζευγάρι είναι διαφορετικού φύλου (άντρας και γυναίκα) το αντρικό και το γυναικείο πρότυπο θεωρείται από το νόμο της συνεπιμέλειας ζωτικής σημασίας ενώ στα ομόφυλα ζευγάρια δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Όποιος υποστηρίζει ταυτόχρονα και τα δύο, βρίσκεται σε σύγχυση).
Κάποιοι υποβάλουν αίτηση για εναλλασσόμενη επιμέλεια για να αποφύγουν να πληρώνουν διατροφή και καθώς συχνά οι γυναίκες κερδίζουν λιγότερα από τους άντρες, εγκαταλείπονται στο να μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα στη φτώχια.
Όταν τα ζευγάρια που χωρίζουν συμφωνούν σε ότι έχει να κάνει με την ανατροφή του παιδιού, στο 71% των περιπτώσεων τα παιδιά μένουν με τη μητέρα τους, στο 10% με τον πατέρα και στο 19% με εναλλασσόμενη επιμέλεια. Αλλά όταν υπάρχει διαφωνία, στο 24% των περιπτώσεων ο πατέρας κερδίζει απόφαση για εναλλασσόμενη επιμέλεια. Σύλλογοι και ομάδες αντρών ασκούν πίεση στη γαλλική κυβέρνηση και ακόμα και στις Βρυξέλλες, χρησιμοποιώντας με αποτελεσματικό τρόπο ψεύτικα δεδομένα.
Στηρίζονται στο γεγονός ότι οι πολιτικοί δεν έχουν τον χρόνο να διαβάσουν ολόκληρες τις έρευνες και έτσι κάθε τρία χρόνια πρέπει να παρουσιάζουμε τις αποδείξεις πάλι από την αρχή.»
Το παραπάνω άρθρο, νομίζω ότι είναι άκρως κατατοπιστικό για το τι συμβαίνει στη Γαλλία, όπου μας λένε ότι δήθεν έχει πολύ μεγάλη επιτυχία η συνεπιμέλεια. Επιτυχία έχουν μόνο οι δουλειές των παιδοψυχιάτρων που ανέβηκαν.