Ακούσαμε, ότι για να λυθεί το πρόβλημα που δημιουργούν μερικές τοξικές πρώην σύζυγοι, που παρεμποδίζουν την επικοινωνία των μπαμπάδων με τα παιδιά τους, θέλουν να περάσουν στην Ελλάδα ένα καταστροφικό νόμο, με τον οποίο σε περίπτωση διάστασης θα έχουν αναγκαστικά και οι δύο γονείς συνεπιμέλεια τέκνων.
Συνεπιμέλεια, σημαίνει ότι οι δύο χωρισμένοι γονείς θα πρέπει όλη την ημέρα να μιλούν στο τηλέφωνο για να καθορίζουν οποιαδήποτε μικρολεπτομέρεια αφορά το παιδί ή τα παιδιά τους. Αυτό είναι εφιαλτικό σενάριο, διότι όταν χωρίζεις με ένα άτομο, το τελευταίο που θέλεις είναι να μιλάς μαζί του 3 και 4 φορές την ημέρα και εκ προϊμίου να διαφωνείς, μόνο για τη διαφωνία. Οι μπαμπάδες που έχουν να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους πρώην συντρόφους, υποφέρουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.
Επίσης, ένα θέμα που δεν είναι γνωστό στον πολύ κόσμο, είναι το ότι υπάρχουν, αν και λίγες, περιπτώσεις που γυναίκες σχιζοφρενείς, ασκούν σωματική βία πάνω στους συζύγους τους, που σιωπούν ανήμποροι να αμυνθούν, αφού δεν τολμούν να “σηκώσουν” χέρι πάνω στο ασθενές φύλο.
Τα παραπάνω δεδομένα, δεν πρέπει ωστόσο να οδηγήσουν ελαφρά τη καρδία στην από κοινού επιμέλεια των τέκνων μετά από ένα διαζύγιο. Εκείνο που χρειάζεται είναι νομοθεσία που θα προστατεύει το δικαίωμα του πατέρα να έχει επικοινωνία με το παιδί του όπως αυτή ορίζεται από τα δικαστήρια με βαρύτερες ποινές κατά των γυναικών που βγάζουν συνήθως τα απωθημένα τους πάνω στη σχέση πατέρα παιδιού, όταν ο πατέρας (όχι πάντα) τολμήσει να χωρίσει την παλιά σύζυγο, εξαιτίας μιας άλλης γυναίκας. Κάποιοι ελάχιστοι μπαμπάδες βρήκαν την ιδέα πολύ καλή επιθυμώντας το παιδί να μένει σε δύο σπίτια να έχει δύο (ίδια;) δωμάτια και τις μισές μέρες να μένει στο ένα γονέα και τις άλλες μισές στον άλλο, επικαλούμενοι “μελέτες ειδικών”. Από μελέτες τίποτε άλλο στον κόσμο αυτό, αφού υπάρχουν αμέτρητες μελέτες που σαφώς δηλώνουν ότι η κανονικότητα του παιδιού απαιτεί σταθερότητα και όχι δύο δωμάτια, όχι ίδια, που θα του καταστρέψουν την ψυχική ηρεμία.
Απλό παράδειγμα: Έστω οι κατοικίες των δύο γονέων απέχουν 30 με 40 χιλιόμετρα. Αυτό είναι το συνηθισμένο, αν όχι να μένουν σε διαφορετικές πόλεις. Που θα πάει σχολείο το παιδί;;; Θα πηγαίνει τις μισές μέρες σε άλλο σχολείο και τις άλλες μισές σε άλλο;; Που θα βρίσκονται οι χώροι των εξωσχολικών δραστηριοτήτων του;;; Πόσα χιλιόμετρα θα πρέπει να καλύπτει το παιδί μπαλάκι;;; Μερικές και μερικοί έχουν πολύ απλοποιημένα παραδείγματα χωρισμένων γονιών και θεωρούν αυτονόητο ότι ο σύντροφος που άνοιξε την πόρτα και έφυγε (άντρας ή γυναίκα) θα μένει μερικές πολυκατοικίες πιο κάτω. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Πολλές φορές οι γονείς δεν μένουν καν στην ίδια πόλη.
Οι περισσότεροι γονείς που έχουν προβλήματα επικοινωνίας, είναι πατεράδες. Από αυτούς κάποιοι, που αποτελούν και την συντριπτική μειοψηφία των πατεράδων, επιθυμούν την συνεπιμέλεια, αφού η συντριπτική πλειοψηφία δεν την επιθυμεί επειδή δεν μπορεί να φροντίσει τα παιδιά, για ποικίλους λόγους και θεωρεί αυτονόητο, ότι η γυναίκα – δούλα και θα δουλεύει και θα μεγαλώνει και θα νταντεύει και θα διαβάζει τα παιδιά και θα τα τρέχει στις εξωσχολικές δραστηριότητές τους. Αρκετοί επειδή δίνουν κάποια ευρώ για διατροφή τέκνου, τρελαίνονται στην κυριολεξία, επειδή θεωρούν ότι δεν τα δίνουν στο παιδί τους αλλά στην πρώην σύζυγο.
Πάμε τώρα στην συντριπτική πλειοψηφία άσκησης πολλαπλών μορφών ενδοοικογενειακής βίας που ασκείται από τους άνδρες απέναντι στις γυναίκες. Τις χτυπούν, τις κάνουν σάκο του μποξ, τις βρίζουν ακόμη και μπροστά σε τρίτους, τις φτύνουν, τις μιλούν διαρκώς υποτιμητικά για να αισθανθούν οι ίδιοι κάποιοι, επειδή οι ίδιοι έχουν μηδενική αυτοπεποίθηση, παίρνουν όλα τα χρήματα που τυχόν βγάζουν και τις αφήνουν καθημερινά απένταρες, τις λένε ανίκανες να κάνουν ή να πετύχουν οτιδήποτε και κυρίως τις πείθουν για αυτό. Χιλιάδες γυναίκες βιώνουν μία καθημερινή κόλαση σε όλη την Ελλάδα και ελάχιστες από αυτές τηλεφωνούν στα κέντρα κακοποιημένων γυναικών, γιατί το ξύλο, είναι κάτι πολύ λίγο μπροστά στην καθημερινή ψυχολογική άσκηση βίας και καταρράκωσης της προσωπικότητάς τους.
Οι “άντρες” που τα κάνουν αυτά, αυτό που θα λέγαμε οι γιαλαντζί μάγκες, έχουν τέτοια κόμπλεξ και τέτοια διπολική συμπεριφορά, που θέλουν βάσει σχεδίου να ελέγχουν απόλυτα την σύντροφό τους την οποία, όπως και τα τυχόν παιδιά εξακολουθούν και μετά το διαζύγιο να βλέπουν σαν περιουσιακά τους στοιχεία.
Αν μία τέτοια γυναίκα, από αυτές που αποτελούν το 70% των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, σύμφωνα με τις στατιστικές της Ελληνικής Αστυνομίας, ξεφύγει από ένα τέτοιο άνδρα, θέλει αρκετό χρονικό διάστημα για να βρει την αυτοπεποίθησή της και να σταθεί στα πόδια της. Το μεγαλύτερο αγαθό που απολαμβάνει λοιπόν μια τέτοια γυναίκα μετά τη διάσταση, είναι η απουσία του τοξικού συζύγου από την καθημερινότητά της.
Έρχεται λοιπόν το Υπουργείο Δικαιοσύνης και προτείνει να δώσει συνεπιμέλεια τέκνων στους δύο γονείς. Αυτό σημαίνει ότι βάζει τις κακοποιημένες γυναίκες να βρίσκονται σε διαρκή επαφή με τους βασανιστές τους. Αυτό παραβιάζει σαφώς τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών και σίγουρα των παιδιών διότι τα παιδιά είναι προτιμότερο να σταματήσουν να βιώνουν το τοξικό περιβάλλον των καυγάδων και των διαφωνιών των γονέων, αφού οι βασανιστές “άντρες-αφέντες” (δεν μιλάω για όλους τους άντρες), θα βρουν την συνεπιμέλεια σαν ευκαιρία επαναπροσέγγισης του θύματος που είχε ξεφύγει, για να της κάνουν τη ζωή μαρτύριο και μαζί με αυτήν και τη ζωή του παιδιού.
Πολλοί διαζευγμένοι που υποφέρουν από τις δυστροπίες των πρώην συντρόφων τους, ιδίως μπαμπάδες, βρήκαν το σκεπτικό αυτού του νόμου πολύ καλό, αλλά οι νόμοι δεν γενικεύουν και δεν επιβάλουν τα μοντέλα εξυπηρέτησης των αναγκών των λίγων πάνω στους πολλούς, αλλά βοηθούν τους λίγους (τους ταλαιπωρημένους μπαμπάδες) μέσω ειδικών διατάξεων.
Στο ΑΠΕ ΜΠΕ είδαμε ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, το 2018 ήταν 13 οι γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τους συζύγους ή τους συντρόφους τους έναντι 7 το 2017.
Διαπρεπής και έμπειρος δικηγόρος των Αθηνών, είπε, ότι πολλοί άνδρες, έχουν θηλυπρεπή συμπεριφορά μετά τη διάσταση και ενώ κατά τη διάρκεια του γάμου δεν νοιαζόταν καθόλου για τα παιδιά, μετά τα εργαλειοποιούν και παριστάνουν τους δυστυχείς πατεράδες που δήθεν εμποδίζονται να δουν τα παιδιά τους, ενώ κατά τη διάρκεια του γάμου τα είχαν “γραμμένα” στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Όλα αυτά για να επαναπροσεγγίσουν τα θύματά τους, δηλαδή τις πρώην συζύγους τους και να συνεχίσουν να τις βασανίζουν.
Επίσης είχαμε πάνω από 13.000 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας τα τελευταία τέσσερα χρόνια με 7 στα 10 θύματα να είναι γυναίκες. Ανησυχητικές διαστάσεις έχει λάβει η ενδοοικογενειακή βία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, αποτελώντας ένα καίριο πρόβλημα που ταλανίζει τις κοινωνίες, με θύματά της κατά κανόνα γυναίκες. Οι μορφές της ποικίλουν. Μπορεί να αφορά σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, λεκτική ή ψυχολογική βία, εκτόξευση απειλών και κοινωνική απομόνωση που προκαλούν στα θύματα απελπισία, απόγνωση, πόνο, θλίψη.
«Σε εθνικό επίπεδο και όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, από το 2014 μέχρι και το 2017 έχουν σημειωθεί περισσότερα από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με τις γυναίκες να αποτελούν περίπου το 70% των θυμάτων», τονίζει χαρακτηριστικά στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η εκπρόσωπος Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας, Ιωάννα Ροτζιώκου. «Ορισμένες φορές, μάλιστα», επισημαίνει, «τραγική κατάληξη αυτών των ενδοοικογενειακών συμβάντων είναι ακόμα και ο θάνατος, με τον αριθμό των γυναικών θυμάτων να είναι σχεδόν διπλάσιος σε σχέση με τον αντίστοιχο των αντρών. Σημειώστε, ενδεικτικά, ότι το 2017 σημειώθηκαν 3.134 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας με 4.243 θύματα συνολικά».
Ποιά είναι, όμως, τα μέτρα που λαμβάνει η ΕΛ.ΑΣ για την δραστική αντιμετώπιση της οικογενειακής βίας; «Η Ελληνική Αστυνομία, μέσα από ένα πλέγμα δράσεων και ενεργειών είναι παρούσα, τόσο στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων όσο και στην προστασία των θυμάτων, στα πλαίσια του προληπτικού και κατασταλτικού της ρόλου, προστατεύοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛ.ΑΣ. «Η ιδιαιτερότητα και η φύση του φαινομένου της βίας σε βάρος των γυναικών, με οποιαδήποτε μορφή, απαιτεί ιδιαίτερη προσέγγιση και ευαισθησία από την πλευρά των αστυνομικών αρχών. Είναι γεγονός, ότι σε ορισμένες από αυτές τις περιπτώσεις τα θύματα έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες, με την άσκηση σωματικής βίας ή μπορεί να έχουν υποστεί ακόμα και βασανισμό, ιδίως με πράξεις εγκλεισμού ή απομόνωσής τους. Αποτέλεσμα των πράξεών αυτών είναι η πρόκληση ψυχικής βλάβης. Συνεπώς, οι αστυνομικοί κατά τη διάρκεια του χειρισμού τέτοιων περιστατικών, οφείλουν να αποφύγουν τη λεγόμενη “δευτερογενή θυματοποίηση” του ατόμου και συνεπώς να επιδείξουν σοβαρότητα και υπομονή, ευαισθησία και αμεροληψία, αντικειμενικότητα και διακριτικότητα, καθώς και απόλυτη εχεμύθεια».
Όταν δηλαδή δύο άτομα χωρίσουν πρέπει να αποκτήσουν δύο διαφορετικές καθημερινότητες και δεν γίνεται να είναι σε διαρκή καθημερινή επαφή για το παραμικρό μεταξύ τους, πράγμα που απαιτεί η συνεπιμέλεια.
Αυτά τα θύματα, δεν μπορεί το Υπουργείο Δικαιοσύνης να τα εξαναγκάσει να είναι σε καθημερινή επαφή με τους βασανιστές τους, που θυμήθηκαν μετά το διαζύγιο ότι έχουν παιδιά (ξαναλέω, εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στο σύνολο των ανδρών).
Ένα άλλο φαινόμενο που παρατηρείται είναι το ότι οι δικαστές δεν μπορούν να μην επηρεάζονται από το φύλο. Οι άνδρες στηρίζουν τους άνδρες και οι γυναίκες τις γυναίκες, πάντα κατά μέσο όρο και ειδικά στις απλές υποθέσεις και όχι σε κάποιο εξωφρενικό περιστατικό.
Συνεπιμέλεια λοιπόν σημαίνει διαρκή καθημερινή επαφή των δύο συζύγων για το παραμικρό θέμα. Αυτό θα προκαλέσει πληθώρα αντιπαραθέσεων με αποτέλεσμα την γιγάντωσή τους και ίσως την ίδια την αύξηση των βίαιων και δυστυχώς θανατηφόρων περιστατικών.
Υπάρχουν γυναίκες που πανικόβλητες φεύγουν όσο πιο μακριά μπορούν από βίαιους διπολικούς συζύγους, που τους είχαν κάνει τη ζωή μαρτύριο. Συνεπιμέλεια για αυτές σημαίνει, ότι η πολιτεία θα δώσει το δικαίωμα στα θρασύδειλα αυτά ανθρωποειδή, να συνεχίσουν να τις βασανίζουν. Έστω ότι ο σύζυγος μένει στο Σούνιο και η σύζυγος στην Ελευσίνα και το παιδί θα κοιμάται με την εναλλασσόμενη κατοικία μια στον μπαμπά και μια στην μαμά. Που θα πάει σχολείο; που θα πάει σε φροντιστήριο ξένης γλώσσας; Ο κάθε γονέας θα θέλει να γραφτεί το παιδί στην περιοχή του και αυτός θα είναι λόγος δικαστηρίων και εξόδων και συμφόρησης των ήδη βεβαρυμένων πινακίων των δικαστηρίων. Έστω ότι ο πατέρας έχει μικρά εισοδήματα και δεν μπορεί να έχει καν δωμάτιο για το παιδί του και η μητέρα έχει πολλά χρήματα και του έχει ένα καταπληκτικό δωμάτιο. Πως θα ζει το παιδί στον καναπέ της κουζίνας του πατέρα τις μισές μέρες και τις άλλες μισές στο λουξ παιδικό δωμάτιο με όλες τις ανέσεις στην μητέρα;
Έστω ότι ο τοξικός πατέρας θέλει να κοντράρει την μητέρα-θύμα, ή αντιστρόφως η τοξική στρίγκλα μέγαιρα μητέρα τον πατέρα-θύμα. Συνεπιμέλεια σημαίνει από κοινού άποψη για οτιδήποτε αφορά το παιδί και προσφυγή στα δικαστήρια με το παραμικρό. Έστω ότι μετά το διαζύγιο ο πατέρας φεύγει από την οικογενειακή στέγη και από τα Τρίκαλα, πηγαίνει στο Βόλο, όπου βρήκε μία πολύ καλή θέση εργασίας. Πως θα έχει το παιδί εναλλασσόμεμη κατοικία; Που θα μένει; Στα Τρίκαλα ή στο Βόλο; Που θα πηγαίνει σχολείο; Αν ο πατέρας το παίρνει κάθε Παρασκευσαββατοκύριακο πότε θα το βλέπει η μητέρα χωρίς την πίεση της εργασίας της και του καθημερινού αγώνα για την μόρφωσή του; Επομένως, αν το δει κανείς ήρεμα, και πάλι θα καταλήξει στο σημερινό σύστημα.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, ο βασανιστής πατέρας θα συνεχίσει να ασκεί την ποικιλόμορφη βία του πάνω στην μητέρα που τόλμησε να ξεφύγει από τα νύχια του, με διαρκείς απειλές, ύβρεις και συκοφαντίες και κατά περίπτωση ξύλο και βέβαια θα ποτίζει δηλητήριο το παιδί που για αυτόν θα είναι απλά ένα εργαλείο βασανιστηρίων της κακοποιημένης πρώην συζύγου του.
Τονίζουμε και πάλι ότι η ανάγκη της εξεύρεσης μεθόδων επίλυσης των ειδικών προβλημάτων των λίγων, δεν μπορεί να επιβάλει τις μεθόδους αυτές στους πολλούς.
Αν κάποιος πατέρας επιθυμεί συνεπιμέλεια, δεν έχει παρά να την ζητήσει από την αρχή, αφού όλοι ζητούν την επιμέλεια και δεν την παίρνουν, μια και είναι δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μητέρων μεγαλώνει τα παιδιά καλύτερα. Συνεπιμέλεια όμως, πολύ σοφά δεν δίνει κανένας δικαστής.
Θα πρέπει λοιπόν ο αξιότιμος κ Υπουργός Δικαιοσύνης, να επανεξετάσει το επικίνδυνο αυτό θέμα υπό το πρίσμα όλης της πολυπλοκότητάς του