Το κλείσιμο μέσα στα σπίτια είναι για τις μη εργαζόμενες και κακοποιημένες μάνες μαρτύριο, αφού με τα σχολεία κλειστά είναι αιχμάλωτες μέσα στο σπίτι στο έλεος του κάθε νταή κομπλεξικού δυνάστη μπαμπά.
Το μαρτύριο των γυναικών είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των ανδρών, αφού οι μάνες κλείνονται και αυτές μέσα μαζί με τα παιδιά που στερήθηκαν το δικαίωμα να πάνε στο σχολείο τους, λόγω της λύσης της νέας τάξης που λύνει όλα τα προβλήματα και ακούει στο όνομα κορωνοϊός. Δηλαδή ή μέσα στο σπίτι με τον βιαστή της ψυχής και του σώματός σου, ή έξω με τον Χαρδαλιά να μοιράζει πρόστιμα 300 ευρώ.
Το μόνο που λείπει τώρα είναι να φέρει ο Υπουργός δικαιοσύνης και το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια τέκνων των σε διάσταση πρώην ζευγαριών.
Από ότι έμαθα, η διεπιστημονική επιτροπή έδωσε τα συμπεράσματά της στον Υπουργό Δικαιοσύνης που θα παρουσιάσει σε λίγο το νομοσχέδιο αλλαγής του οικογενειακού δικαίου, που από ότι υποψιάζομαι, δεν θα προβλέπει μεθόδους προστασίας των γυναικών από τους θρασύδειλους που τις κακοποιούν πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών τους.
Με πικρία είδα ότι οι μόνοι που νοιαζόταν για αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο και ξόδεψαν και πολλά λεφτά σε διαφημίσεις ήταν κάποιοι που επιδιώκουν την υποχρεωτική συνεπιμέλεια και το να μένουν τα παιδιά σε δύο διαφορετικά σπίτια.
Δεν είδα συλλόγους των γυναικών, ή των μητέρων, να πιέζουν τα κανάλια, τους Υπουργούς και την εκκλησία και διαφόρους ψυχιάτρους για να εκμαιεύσουν δηλώσεις υπέρ της μείωσης αν όχι του αφανισμού της γυναικείας κακοποίησης με αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου εις βάρος των κακοποιητών, (που μερικές φορές είναι και γυναίκες).
Αν δω ότι τελικά ο Υπουργός θα περάσει την υποχρεωτική συνεπιμέλεια τέκνων, η απογοήτευσή μου από το σύστημα θα κορυφωθεί, αφού οι βίαιοι μπαμπάδες, που δέρνουν τις άνεργες και άμοιρες δούλες μάνες, θα επιβραβευθούν και μετά το διαζύγιο.
Έχω γράψει αμέτρητα άρθρα για το θέμα αυτό και έχω δηλώσει ότι δεν τρελάθηκα ξαφνικά και δεν υποστηρίζω ακόμη και τα δικά μου συμφέροντα αφού είμαι πατέρας 7 παιδιών, αλλά πρέπει να βλέπουμε τον μέσο όρο και να μη κάνουμε παρτάλι την ψυχολογία των παιδιών υποχρεώνοντάς τα να μένουν σε δύο σπίτια με τα πράγματά τους σκόρπια από δω κι από κει και πολλές φορές να μένουν με τον βασανιστή γονέα.